miał być śnieg
lecz spada z nieba
gorzki deszcz
w to Boże Narodzenie
- może to i lepiej
bo nie widać wtedy
opłatków łez
na twarzach naszych
smutkiem
malowanych
kończy się ten rok
wcale nie tak
jak skończyć się miał
- nie spełniło się to
co wciąż nam się śni
w naszych snach
zacieranych i tak
bladym świtem
przez mgły
na kalendarzu
patrzymy więc na dni
które mają przyjść
- czy jednak przyjdą
i jakie będą
tego nie wie z nas nikt
nawet ten
co niczym gwiazda
całe życie lśni
mam nadzieję
że tam gdzie teraz jesteś
- jest Ci po prostu
dobrze
i choć wiem
że już nigdy nie zadzwonisz
to codziennie
o piątej po południu
i tak czekam na telefon
od Ciebie
czekam
aż mi opowiesz
czy w radiu dziś usłyszałaś
swą ulubioną
piosenkę o miłości
w Portofino
czy któryś z Twoich kwiatów
- ku Twej radości -
kolejny raz zakwitł
i ile czarnych jak noc
głodnych kotków
przyszło rankiem pod Twoje
okno
nakarmić się
Twym dobrym sercem
- sercem
które było jest i wciąż będzie
nie tylko dla mnie
światłem
a może pewnego dnia
- jak Bóg da -
opowiesz mi o tym
gdy znów razem pójdziemy
na spacer
tą cichą jak sen
uliczką
przy której rosną - jak łzy -
żółte niczym słońce
mirabelki
i czerwone jak miłość
maki
w tylu imionach i twarzach dziś
jesteś
w tak wielu płomieniach zapalonych
pamięcią
w tych wszystkich wspomnieniach
które nadal w nas
żyją
- nawet gdy na zawsze zostaną
niewypowiedziane
teoretycznie
do niczego nie można się przyczepić
wszystko zazwyczaj jest na swoim miejscu
nawet jeśli samo miejsce
nie jest
ale nie można być przecież zachłannym
póki pory roku
jak zawsze zmieniają swoje kolory
i dźwięki
a smutek i radość tańczą swój
codzienny taniec
i tylko ta niewysłowiona tęsknota
nie jest aż tak teoretyczna jak powinna być
jest jak najbardziej namacalna
(miało być) z cyklu "filmy i seriale"
Stanisław Barańczak
w swoim wierszu "Jeżeli porcelana, to wyłącznie taka"
wydanym w 1980-tym roku
- dość ciekawym roku
o czym zapewne
większość ludzi żyjących w tym pięknym i trudnym kraju
nazywanym Polską
dobrze wie
- lecz wracając do rzeczy -
w wierszu tym pada pytanie
którego jak dotąd (jak to się stało?) jeszcze sobie nie zadałem:
kto ci powiedział że cokolwiek jest na zawsze?
z kolei ksiądz Jan Twardowski pisząc wiersz
"Śpieszmy się"
- wiersz o ciszy normalnej więc całkiem nieznośnej
i o miłości która może być pierwszą
ostatnią jednocześnie będąc
- lub odwrotnie -
podpowiada
(jak mi się wydaje ale mogę być w błędzie)
by o tym co ważne mówić i pisać raz
na zawsze
- lecz czy kiedykolwiek umiałbym tak zrobić?
więc cóż mi pozostaje?
być może "Modlitwa Pana Cogito - podróżnika"
Zbigniewa Herberta
w której las jest lasem morze morzem
a skała - skałą
w naszym świecie którego nie da się jednoznacznie określić
będąc nim uwiedzionym bez wybaczenia
- i na zawsze
(i przepraszam Was Poeci za te bezczelne zapożyczenia
- a o filmie być może coś skrobnę przy innej okazji)
wyciągam - tym razem swoje - dawne szkice
i rysunki przeszłości
którym udało im się jakoś przetrwać
przez te wszystkie lata
niektóre są już wyblakłe
a w innych razi mnie ich nieporadność
- brak pomysłu
złe proporcje lub brak detali
bez których obraz bywa w pewnym stopniu
niepełny
nie podobają mi się (delikatnie mówiąc)
biorę wiec akwarele i na niektórych
nakładam kolory
aby stały się barwniejsze
bo razi mnie w nich ten ewidentny brak
życia
czasem dodaję też jakieś nowe
elementy
których wcześniej nie było
ale - jak sądzę - z takich czy innych powodów
powinny się jednak na nich znaleźć
bywa że dorysowuję na tej samej zasadzie
nieobecne w pierwotnej wersji
postaci
pozwalając im (dla siebie) zaistnieć
choć wiem że nie jest to przecież zgodne
z prawdą
niestety
na ogół nie potrafię wpleść do nich kinetyki
- a szkoda
nawet jeśli ruch jest aktem jakże
niedoskonałym
ostatnio się zastanawiam czy nie iść
na całość
i nie dorzucać do nich plików dźwiękowych
by - zgodnie z duchem czasu -
przetransferować to wszystko razem
w cudowny świat wirtualny
mógłbym wtedy opowiedzieć to
co się nie wydarzyło
lecz mogło zaistnieć w takiej właśnie
formie
jaką temu na nowo pragnę nadać
- unikając przy tym chytrze odpowiedzi
o czystość swoich intencji
(o ile ktoś chciałby je zakwestionować)
tak czy owak taki "poprawiony" szkic
czy rysunek
jest w pewnym sensie auto-falsyfikatem
pod którym niemniej
(jak mi się wydaje)
wciąż mogę umieścić swoją
sygnaturę
a w razie potrzeby
mogę go nawet przedstawić przed jakimś
audytorium
czy w porywie szaleństwa
wystawić jawnie na publicznej aukcji
utrzymując
że była to tylko mała renowacja
takie niby-odświeżenie
- tylko jaka wtedy będzie
jego niezaprzeczalna wartość?
nasze dusze po kwietnych płyną sobie łąkach
w słońcu skąpanych aż po skraj horyzontu
dziewanny i maki zapraszają tam do tańca
kolorowe motyle i płochliwe zajączki
a powietrze zachłannie otwiera nam usta
i rozrasta się przestrzeń w oczu naszych lustrze
gdy skowronka śpiew cudny myśli nam układa
by słowom sens właściwy znów na nowo nadać
w opowieści co kiedyś być może powstanie
o pamięci i prawdzie którą chce się w nas zabić
przez kilka następnych miesięcy
można się spodziewać
wystąpienia wielu niespodziewanych zjawisk
socjotechnicznych atmosferycznych
prowadzących do podważenia naszego zaufania
do jakichkolwiek prognoz
publikowanych przez środki masowej dezinformacji
przyczyną tego stanu rzeczy może być
wprowadzanie fałszywych niedokładnych danych
do aktualnie stosowanych w prognozowaniu
modeli numerycznych
celowe zastosowanie w nich błędnych algorytmów
lub też promowanie synoptyków
o wybiórczym spojrzeniu na dynamikę zmian
zachodzących w geopolityce pogodzie
ważnym czynnikiem jest również odbiorca
danej prognozy
oraz jego oczekiwania odnoszące się do jej zawartości
bowiem zaplanowanie na tej podstawie
niewłaściwych działań obronnych ochronnych
może prowadzić do sytuacji
zagrożenia jego naszego bezpieczeństwa
i wierz tu tym wszystkim prognozom niepogody
- wierzysz?
jak zwykle ospała w rzeczy samej
rzeczy-wistość
kolejny raz bez trudu pokonuje
naszą wyobraźnię
coś dzieje się wokół w sposób
który już dawno temu został opisany
lecz znów okazuje się
jakże wielkim zaskoczeniem
można się do tego przystosować
niczym kameleon
choć niełatwo będzie na raz patrzeć
w dwie tak różne strony
nikt nam jednak nie obieca
że tylko to wystarczy
by bez uszczerbku na zdrowiu
dotrwać do odwrotności początku
gdy boisz się swoich myśli
by nie pożarły cię żywcem
na obiad lub na śniadanie
zanim na dobre wstaniesz
i zdążysz spojrzeć w lustro
w którym mieszkają bóstwa
bardzo podobne do ciebie
choć nie przybyły tu z nieba
tylko ze słów pętli wypadły
i lecą z obawą w nieznane
szukając w oczach twych siły
która się gdzieś zatraciła
przez losu śnieżne zawieje
losu co bywa przekleństwem
- wiedz że bać się nie trzeba
bo ważne by widzieć się takim
jakim się jest naprawdę
gdyż to właśnie jest abecadło
którego się uczysz od dziecka
że wolność to nie ucieczka
od tego co wokół się dzieje
lecz wybór swojego istnienia
w tym dziwnym nieco świecie
gdzie wszyscy pędzą do mety
nie wiedząc z kim się ścigają
i po co trwonią te kilogramy
dobrego samopoczucia
- zamiast swe myśli polubić!
po dzisiejszych niewielkich opadach
przelotnego zamyślenia
na jutro zapowiadane są gwałtowne podmuchy
wiatru historii
poprzedzające intensywne burze gorączkowych słów
ciśnienie wkrótce więc zapewne zacznie skakać
powodując problemy reumatyczne
pogarszanie się
- i tak już nie najlepszego przez ostatnie wydarzenia
medyczne i militarne -
naszego nastroju
oraz trudności w koncentracji
może się też pojawić pierwotny lęk
przed błyskiem prawdy
o ile cokolwiek w tych czasach prawda jeszcze znaczy
(nie wspominałem już przypadkiem o tym wcześniej?)
mimo tych mocno niesprzyjających okoliczności
wskazane byłoby zachowanie
zbliżone do ataraksji
(w pojęciu filozoficznym)
czyli
- wbrew przewrotnościom losu -
utrzymywanie w miarę możliwości stanu równowagi
swojej energii wewnętrznej
i zewnętrznej
w tym (być może celowo) destabilizowanym projekcie
znanym nam dotychczas jako Świat
przecież każda burza musi kiedyś odejść w przeszłość
ile to już razy
- nie zliczę -
widzę przed jakby-sobą
obraz
którego nie da się zapomnieć
bardziej
niż to niemożliwe
czy tak ma być
by wreszcie
któregoś lirycznego dnia
odkryć
czym różni się szafirowe niebo
od krwi kropli
na róży kwitnącej?
a może to już pora
by zegarmistrz
co czas zepsuty naprawia
zajrzał
w mechanizm jego stworzenia
przez Stwórcę
zaprojektowany
i dał mi odpowiedź
klarowną
przejrzystą w swej istocie
który klucz
koniec końców należałoby użyć
nakręcając
sprężynę przyszłości
z cyklu "filmy i seriale"
w filmie "Młodość" ktoś - jakoś umknęło mi jednak kto
więc z niekłamaną przyjemnością obejrzę ten film kolejny raz
- mówi tak:
"zmarnowałeś mi najlepsze lata mojego życia"
(mam nadzieję że kwestię tę w miarę dobrze zapamiętałem)
zakładam że nie brzmi to za dobrze dla osoby do której słowa
te ciężkie jak ołów są skierowane
ale trudno by było inaczej skoro jest w nich zarazem
akt oskarżenia - i jakże okrutny werdykt
od którego nie ma się już możliwości odwołania
oczywiście nie o film tu chodzi lecz o sytuacje w życiu
gdy w sekundzie wszystko się rozpada na nieodwracalne części
będące - niczym w pierścieniu Gaussa -
iloczynem elementów pierwszych takich jak choćby
dobro i zło młodość i starość czy emocje i ich rażący brak
a przecież "emocje są wszystkim co mamy" - mówi Harvey Keitel
odchodząc w tę wieczną mgłę
przez którą zawsze samotnie idzie się w nieznane
- czy może Mick
tylko doskonale odgrywając rolę dla siebie napisaną?
na żywych promieniach słońca
przybyła wreszcie wiosna
w kwiatach i pąkach roześmiana
choć tuż obok toczy się wojna
tej wojny nikt nie rozumie
oprócz tych co ją wywołali
lecz zapłacimy za nią wszyscy
jeśli nie duszą naszą - to ciałem
tych którzy tej wojny nie przeżyją
ginąc w walce lub przez przypadek
który tajemnicę swą skrywa
w słońca promieniach martwych
patrzysz jakie były kiedyś
kiedy jeszcze wszystko było przed nimi
nie możesz już tych dni przed nimi zmienić
by dać im choć odrobinę więcej
swego serca
zamiast prezentów i pieniędzy
którymi chciałeś chyba zapłacić
za smutek ich i łzy
spadające na pola dziecięcej samotności
leżące w Świecie
który - ty też - im stworzyłeś
nie możesz już też tych dni za nimi zmienić
lecz wciąż poprosić możesz
o przebaczenie
za to czego im przez te lata nie dałeś
nie zdając sobie sprawy
z tego jak bardzo
to nie tylko było
ale nadal - jest - dla nich i dla ciebie ważne
Trzeci myśli o wojnie która jest tak niedaleko
że niemal czuje na swoim karku
jej paskudny oddech
co będzie jutro
czy ten oddech zamieni się w dotyk?
chciałby wiedzieć
jaka jest o niej prawda i jakie jest o niej kłamstwo
przygotować się jakoś
nie wierząc za bardzo w słowa mówione
czy nawet pisane
Pierwszy znów jest w drodze
wciąż próbując dotrzeć do miejsc w których
być może znajdzie to czego nie chce
znaleźć
do Drugiego przyjechał przyjaciel z dawnych lat
przywrócić do życia zaginione
wspomnienia
a stary Księżyc
odlicza dni przed kolejnym zmartwychwstaniem
obrysowuję cienie przeszłych spraw
linią spojrzenia
w którym rozrasta się niewidoczność
jak chwast
jak coś czego bardzo nie chcę
mógłbym powiedzieć - to moja pamięć
rozpada się na części
z których już złożyć niczego
nie zdążę
bo dni jasnych zabraknie
więc i drogi nie znajdę właściwej
lecz tego nie powiem bo słów nie znam
w prostocie swego blasku
ocalałych
przed wojną która trwa tu od wieków
od kiedy słowo stało się ciałem
tamta ulica dziś opustoszała
lecz nie odeszła całkiem w zapomnienie
ciągle jest
w tym samym miejscu
i w tych samych sercach
choć oddzielonych od niej metalową
palisadą
na tej ulicy dzisiaj trwa walka
o przyszłość
i o przeszłość
a być może nawet o coś więcej
z czego nie wszyscy zdają sobie sprawę
widząc tylko to
co pozwala się im zobaczyć
podobno to wcale nie Odyseusz (znów on!)
a Prylis (syn Hermesa) wymyślił jak oszukać obrońców Troi
ale jak było naprawdę pewnie wie tylko Atena
myśl przekuł w podstępny dar tchórzliwy Epejos
i nikt niestety nie posłuchał Kasandry
- a szkoda
bo być może Historia potoczyłaby się jednak nieco inaczej
w każdym razie pomysł z perfidnym podarunkiem
przetrwał do naszych czasów
- i doskonale się sprawdza
choćby w labiryntach internetowej sieci
w którą często wpadają nieświadome podstępu ofiary
koń trojański nie cierpi też zbytnio na samotność
- niedawno pojawił się również
gen trojański
który może być jeszcze bardziej niebezpieczny
w niepowołanych rękach
choć niektórzy mówią że są to nieuzasadnione obawy
modyfikacja bowiem (przekonują) wcale nie musi być
jakąś dramatyczną inwazją
powodującą nieprzewidziane zniszczenia
- za to może sprawić że nasz przestarzały system
stanie się zdecydowanie bardziej efektywny
podstawa
to dostęp do danych i właściwe nimi zarządzanie
- oraz nadzór nad informacją
co sprawnie eliminuje potencjalne zagrożenia
w tworzeniu nowej zdrowej zdyscyplinowanej populacji
już to widziałem
ale nie potrafię sobie przypomnieć
- gdzie
już to słyszałem
ale nie mam za grosz pojęcia
- kiedy
już to przeżyłem
ale nikomu nie powiem jak i po co
- bo nie wiem
choć chciałbym się tego dowiedzieć
zanim odejdę nie wiedząc - dokąd
dla Frani
∗ ∗ ∗
i gdzie teraz jesteś
w tej swojej pełnej miłości
podróży przez życie
potrzebującej dobrego opisu
potrzebującej
słów dużo mocniejszych
od tej naszej słabości
przechodzenia
do porządku dziennego
pośród ciepła
obrazów namalowanych
przez Twoje serce
w osób pamięci tak wielu
jak wiele dni zostało
przez Ciebie zmienionych
na lepsze
- a dni tych
zliczyć nikt nie zdoła
bo nie skończyły się przecież
mimo
że stąd odeszłaś
