teoretycznie
do niczego nie można się przyczepić
wszystko zazwyczaj jest na swoim miejscu
nawet jeśli samo miejsce
nie jest
ale nie można być przecież zachłannym
póki pory roku
jak zawsze zmieniają swoje kolory
i dźwięki
a smutek i radość tańczą swój
codzienny taniec
i tylko ta niewysłowiona tęsknota
nie jest aż tak teoretyczna jak powinna być
jest jak najbardziej namacalna
(miało być) z cyklu "filmy i seriale"
Stanisław Barańczak
w swoim wierszu "Jeżeli porcelana, to wyłącznie taka"
wydanym w 1980-tym roku
- dość ciekawym roku
o czym zapewne
większość ludzi żyjących w tym pięknym i trudnym kraju
nazywanym Polską
dobrze wie
- lecz wracając do rzeczy -
w wierszu tym pada pytanie
którego jak dotąd (jak to się stało?) jeszcze sobie nie zadałem:
kto ci powiedział że cokolwiek jest na zawsze?
z kolei ksiądz Jan Twardowski pisząc wiersz
"Śpieszmy się"
- wiersz o ciszy normalnej więc całkiem nieznośnej
i o miłości która może być pierwszą
ostatnią jednocześnie będąc
- lub odwrotnie -
podpowiada
(jak mi się wydaje ale mogę być w błędzie)
by o tym co ważne mówić i pisać raz
na zawsze
- lecz czy kiedykolwiek umiałbym tak zrobić?
więc cóż mi pozostaje?
być może "Modlitwa Pana Cogito - podróżnika"
Zbigniewa Herberta
w której las jest lasem morze morzem
a skała - skałą
w naszym świecie którego nie da się jednoznacznie określić
będąc nim uwiedzionym bez wybaczenia
- i na zawsze
(i przepraszam Was Poeci za te bezczelne zapożyczenia
- a o filmie być może coś skrobnę przy innej okazji)
