gdy przestaje się żyć nic się nie zmienia
poranki przychodzą i odchodzą
ulice tętnią dziennym rytmem
a potem zasypiają zmęczone hałasem
niebo wciąż zachwyca błękitem albo gwiazdami
(do wyboru)
a czego innego się tu spodziewać
patrząc na swoje pościelone łóżko
na kolorowy dywan którego nie lubi odkurzać
widzi jak resztki wspomnień
osiadają na meblach
zamieniając się w irytujący kurz
i drzwi do pokoju już też nie skrzypią
w tej-takiej ciszy
tym którzy się nie poddają
już w listopadzie nadciągnęli najeźdźcy
burząc miasta wsie zamki kościoły
i rabując co się da po drodze
- a wiedzeni pychą zwycięstwa zażądali
byśmy się im “pod opiekę” oddali
lecz my wiemy że oni mordują
biorą w niewolę i więzią tylko za tę winę
żeśmy Polakami
- choć nie brak między nimi odstępców
spośród rodaków naszych
którzy nieroztropnością opętani
głoszą że tak chcą ojczyznę nam ocalić
bronimy się zatem i orężem i sposobem
próbując uchronić to
co dla tak wielu z nas jest święte
- mimo przypływów lęku i zwątpienia
a nawet zdrady i we własnych szeregach
nie wierzymy też w żadne z nimi układy
ni w ich zapewnienia
znając że słowa danego nie dotrzymują
- przeto w te dni i noce grudniowe
nie bacząc na niedostatek wieści
co w kraju naszym się dzieje
z uporem trwamy wierząc w wybawienie
z cyklu "filmy i seriale"
te wszystkie nieobecne myśli
którymi tapetuje swą głowę od środka
nikogo już chyba nie obchodzą
zanim w końcu wybrzmią mu w krtani
zazwyczaj jest i tak już za późno
na jakiekolwiek wyjaśnienia
powtarzalność codziennych czynności
wypłukuje z niego resztki pragnień
żałośnie wołających o ratunek
a przecież wcale nie jest tak źle
gdyby jednak w pełni doceniał to co jest
a czego mogłoby nie być
jeśli wciąż gdzieś się tli nadzieja
że "podobno Bóg zamyka jedne drzwi
by otworzyć drugie"
wciąż tak niewiele o Was wiem
choć pewnie gdyby nie Wy
niechybnie nie byłoby mnie tutaj
- skąd piszę do Was tych kilka słów
a przecież byliście w moim życiu
już sto czy dwieście lat temu
- i teraz znów jesteście
na przekór wietrznemu zapomnieniu
hulającym po waszych grobach
które zniknęły w odmętach historii
- nikt nie zapali już na nich świeczek
ni kwiatów na nich nie położy
Kazimierzu Anno Szymonie Józefie
Katarzyno Janie Antonino
Andrzeju i Petronello - odeszliście…
lecz zawsze będziecie moją rodziną
dzisiaj doszło do rzeczy zaiste niebywałej
- lemingi grillują wespół z pelikanami
chcąc się zaprzyjaźnić by zawrzeć sztamę
w sprawie wymagającej wspólnego działania
- no bo jakiż byłby to wspaniały zespół
mogący ekosystem wynieść na taki piedestał
z którego już nikt go nigdy nie zrzuci!
- więc bijmy brawo i trzymajmy kciuki
dla dobra biosfery a zatem i ludzkości
która w końcu doceni jak ogromną wartością
jest świat stworzony z podziemnych korytarzy
- oraz mokradeł i bezdennych oceanów
wspinasz się po nitkach łez
aby dotrzeć do twarzy
której zajrzeć chcesz głęboko w oczy
by się przekonać
czy to była miłość
czy tylko sen który się już skończył
ale to nie łzy
bo nie są tak słone jak powinny być
może to sztuczne włókna żalu
z których utkana jest tkanka
wybujałych pragnień
zamotanych między erosem a agape
pokonanie przewieszenia policzków
wymaga pracy całego ciała
mimo strachu
nabrzmiewającego w sercu
przed odpadnięciem
i nieoswojonym lotem bez asekuracji
to jednak nie powód
aby z bojaźni przerywać tę wspinaczkę
bo oczy są już blisko
i nieważne czy będą zamknięte
czy otwarte na to
czego w nich nie chcesz zobaczyć
to co (u)lotne
tak jak kłamstwo oprawione w dobre ramy
niełatwo jest dostrzec
wśród obrazów
rozwieszonych w naszej pamięci
wiodących nas do skojarzeń
zmieniających swobodnie swój kształt
i objętość
to co płynne
gdy statek transportujący stosy kontenerów
towarów wyjątkowych
i oryginalnych
staje w dryfie bo ktoś modyfikuje
ich rynek przeznaczenia
przybiera formę pragnienia które
ma się spełnić
to co stałe
bywa przedstawiane niczym literacka fikcja
chora na nierzeczywistość
przez narratora
którego wyobraźni nie powstrzyma
ani strach ani ryzyko
powstania utopii w której nasze życie
ma zastygnąć
