to co zostanie po tobie
to Te na piasku patykiem napisane
wymyślone słowa
które kiedyś w ciszy znikną
to co po tobie zostanie
będzie jak kamień rzucony w morze
przez Tego kogoś
kto nie był ci nawet znany
to co zostanie po tobie
to Te puste miejsce w Tej przestrzeni
która była tobą
ale już ciebie w niej nie ma
to co po tobie zostanie
to Ten śpiew ptaków i Ta garść obłoków
i chyba tylko tyle
nic mniej ale też nic więcej
nie mogę wprost uwierzyć
jak wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy z tego
o co w tym wszystkim tak naprawdę chodzi i jak drogo
może nas to znowu w rezultacie kosztować
- mówi Pierwszy siadając na ławce
staliśmy się obiektem manipulacji
i bezczelnej dezinformacji
tylko na niespotykaną chyba nigdy wcześniej skalę
co u wielu
może objawić się dysfunkcją pamięci
a to z kolei do postępowania
zgodnego z oczekiwaniami naszych nieprzyjaciół
- odzywa się po chwili Drugi
spoglądając na pływającą po jeziorku parę łabędzi
Trzeci zastanawia się co musiał sobie myśleć
generał Wasilij Popow (Polak przecież z pochodzenia)
patrząc na tych trzynastu ludzi
mieszkających w Polsce
którzy gardłując o obronie wolności i praw
postanowili poprosić o pomoc jedno z państw
ościennych
aby przywróciło ich do władzy
wygląda moi przyjaciele na to
że nadal nie uczymy się na swoich własnych błędach
i nie wyciągamy właściwych wniosków
choć ten perfidny plan niszczenia naszego kraju
w tym także
naszymi własnymi rękoma
od kilkuset lat w zasadzie się nie zmienia
- mówi w końcu Trzeci otwierając termos z kawą
i podając im kubki
siedząc na ławeczce w ten chłodny majowy dzień
patrzą jak łabędzie majestatycznie płyną w ich stronę
układając swe skrzydła w żagle
tamta aleja czereśni
(choć nie wiem czy jeszcze istnieje)
wciąż ma tę magiczną moc przyciągania
mej kruchej pamięci
cudownym smakiem swoich owoców
skąpanych w leniwym słońcu
niestraszna była wtedy ni grawitacja
ni wytrzymałość gałęzi
po których wspinaliśmy się na sam szczyt
rozłożystej korony
by mierząc się ze swoim strachem
zdobyć tę jakże słodką nagrodę
czy były ciemno-czerwone?
pewnie tak choć nie brakowało i żółtych
o ile dobrze pamiętam
lecz nawet jeśli się w tym mylę
to cóż to może w mej pamięci zmienić
jeśli innej nie mam
i raczej już nigdy mieć nie będę
czuję jak właśnie zanika struktura
która dotąd podtrzymywała moje stopy
na powierzchni Ziemi
jeszcze nie spadam Bóg jeden wie gdzie
ale narasta przekonanie
że to nie może się dobrze skończyć
nic mi nie przychodzi do głowy
co w takiej sytuacji robić
a przecież powinno
bo chyba warto walczyć o swoje życie
nawet o takie jakim jest
- innego przecież się nie ma
być może dzieje się teraz tak
przez wcześniejszy brak dostatecznej
determinacji
zbyt częste dzielenie włosa na czworo
notoryczne odwlekanie
istotnych decyzji
czy też nadmierne uogólnianie
niepostrzeżenie kradnące motywację
(prawo małych liczb)
tylko czy to naprawdę miało znaczenie?
nie mając innego pomysłu
na próbę ocalenia
rozpościeram więc po prostu ręce
niczym skrzydła
- w ten sposób sprawdzę
czy przez te wszystkie lata spędzone
na tej Ziemi
(bo innej przecież nie ma)
można się było choć odrobinę nauczyć
jak to jest stawać się ptakiem
na polach czołgi malują pociskami krajobrazy
których nie da się oprawić w żadne piękna ramy
drapieżne drony krążąc po błękitnym niebie
wypatrują celów które w kule ognia zmienią
po ulicach przemykają ludzie zgarbieni ze strachu
marząc by choć na chwilę stać się niewidzialnym
niebezpieczeństwo czai się na każdym kroku
i nawet drobny błąd może stać się wyrokiem
gdzieś pomiędzy wiarą w cud i wyczerpaniem
rośnie pustka wypełniana nagim trwaniem
a gdy ziemia drży trudno o uśmiech na twarzy
bo nikt nie wie co złego jeszcze może się wydarzyć
co zniknie i kto w bezkresach tułaczki przepadnie
pozostawiając po sobie tylko naszą kruchą pamięć
gdy przestaje się żyć nic się nie zmienia
poranki przychodzą i odchodzą
ulice tętnią dziennym rytmem
a potem zasypiają zmęczone hałasem
niebo wciąż zachwyca błękitem albo gwiazdami
(do wyboru)
a czegóż innego można się spodziewać
patrząc na swoje pościelone łóżko
na kolorowy dywan którego nie lubi odkurzać
widzi jak resztki wspomnień
osiadają na meblach
zamieniając się w irytujący kurz
i drzwi do pokoju już też nie skrzypią
w tej-takiej ciszy
tym którzy się nie poddają
już w listopadzie nadciągnęli najeźdźcy
burząc miasta wsie zamki kościoły
i rabując co się da po drodze
- a wiedzeni pychą zwycięstwa zażądali
byśmy się im “pod opiekę” oddali
lecz my wiemy że oni mordują
biorą w niewolę i więzią tylko za tę winę
żeśmy Polakami
- choć nie brak między nimi odstępców
spośród rodaków naszych
którzy nieroztropnością opętani
głoszą że tak chcą ojczyznę nam ocalić
bronimy się zatem i orężem i sposobem
próbując uchronić to
co dla tak wielu z nas jest święte
- mimo przypływów lęku i zwątpienia
a nawet zdrady i we własnych szeregach
nie wierzymy też w żadne z nimi układy
ni w ich zapewnienia
znając że słowa danego nie dotrzymują
- przeto w te dni i noce grudniowe
nie bacząc na niedostatek wieści
co w kraju naszym się dzieje
z uporem trwamy wierząc w wybawienie
