camera lucida

to co przed tobą

jest

chciałbyś w pamięci narysować

jak najdokładniej

jak najwierniej

by przetrwać mogło

choćby i niemym obrazem

który pokona cierpienie

lecz co widzisz przed sobą?

gdy bliżej podejdziesz 

lub gdy nieco się

oddalisz

czy będzie wciąż tym samym

czy może już czymś 

trochę innym

niż kształt pierwotny spojrzeniem

pierwszym uchwycony?

gwiazdeczki

mamy już dość udawania

na tym durnym niebie

jacy fajni dla nas jesteście

pokażemy wam teraz wreszcie

swoje prawdziwe ja!

nie mamy się przecież czego bać

bo jesteśmy nieziemsko mądre

i wiemy od was lepiej

jak powinien wyglądać

ten wasz cały prostacki świat!

a poza tym w każdej chwili 

możemy stąd zniknąć

by wyniośle udać się tam

gdzie będziemy się wielbić i sławić

zostawiając wam tutaj

tylko ciemność nocy nad głową

aż zaczniecie nas błagać

byśmy jednak wróciły

 - co możemy łaskawie rozważyć

jeśli nam zapłacicie - sobą...

na przekór

to co nas łączy na przekór

przenika wnika

splata minione chwile w węzełki pamięci

palcami splata naszymi

oczyma

tworzy nam przestrzeń

wypełnia ją pocałunkami i śmiechem

i łzami

z kropel milczenia tymi 

łzami naszymi

pełnymi soli i pustki bez granic

latami temu

stworzonej dla nas przez kogoś

w tym miejscu

które początkiem naszym jest i końcem

przez kogoś kto 

i tak pozostanie na zawsze

kimś dla nas obcym 

i jakże nieznanym

choć znamy go bardziej niż siebie samych

lub tak się nam przynajmniej

wydaje