mijają lata
i tak wiele spraw przechodzi
w niepamięć
lecz ciągle nie mija ta złość
na takie właśnie życie
na ten przewrotny
nie-ludzki los
i na Boga lub kogoś tam w górze
kto bawi się z nami
w te osobliwe przypadki
którym wierzyć nie można za grosz
jak królikom
wyciąganym z pustego kapelusza
przez kuglarza
uważającego się za artystę
tej przemyślnej sztuki
a przecież
w tym wszystkim co nas spotyka
powinna być
chyba jakaś równowaga
pomiędzy przypadkiem a namysłem
- nieprawdaż?
widok pierwszy
ma jasność śniegu rozlaną po lodowym jeziorze
zachwytu
nad ciszą i spokojem zawieszonym
w mroźnym powietrzu
przyniesionym
przez wschodzące słońce
i dyskretną samotność
widok drugi
to odbicie nieba nad miastem
w połączonych ze sobą kroplach boskiej wody
i kolorów uchwyconych
spojrzeniem
w tej jednej niemożliwej chwili
by zatrzymać je
w niemym zadziwieniu
widok trzeci
jest linią zawieszoną na widnokręgu metafory
oddzielającej błękit nieba
od szczytów śniących jadeitem
marzeń
przeniesionych ukradkiem
z odległej krainy
przez granice filozofii czasu
widok czwarty
lecz wcale nie ostatni w korowodzie krajobrazów
malowanych przed oczami
pędzlem światła
niech zostanie tajemnicą
niczym dar mówienia językami
otrzymany
jak niespodziewany prezent
